تئاتر را رومي‌ها به انگلستان معرفي كردند. در‌اين زمان، رومي‌ها با ساخت مكان‌هاي اجراي نمايش، تئاتر را در‌اين كشور گسترش دادند. گفتني است كه رومي‌ها‌اين مكان‌ها را اوديتوريوم (Auditorium) مي ناميدند. در قرون وسطا، گروه‌هاي نمايش صامت كه مامرز (Mummers) نام داشتند، تئاتر را به خيابان‌ها منتقل كردند. آنها داستان‌هاي قديمي و مسائل اجتماعي محبوب عموم مردم را موضوع كار خود قرار دادند. موضوعاتي همچون سنت جورج و اژدها و رابين هود افسانه‌هايي ملي بود كه بازيگران براي اجراي نمايش آنها، ‌از شهري به شهر ديگر، سفر مي كردند. داستان‌هاي انجيل نيز در جشنواره‌اي مذهبي اجرا مي شدند. دوران اليزابت اول (Elizabeth I)، اواخر قرن شانزدهم و اوايل قرن هفدهم، ‌هم زمان با رشد و شكوفايي هنر در انگلستان بود. ويليام شكسپير، بزرگ‌‌ترين نمايشنامه نويس دنيا نيز به همين عصر تعلق دارد. حدود 40 نمايشنامه وي كه هنوز در تئاترهاي سراسر دنيا اجرا مي‌شود، بزرگ‌‌ترين دستاورد و موفقيت انگليس در زمينه هنرهاي نمايشي است. از آثار معروف شكسپير، هملت (1603)، اتللو (1604)، شاه لير (1605) و نمايشنامه‌هاي تاريخي مانند هنري چهارم (Henry IV) است. محبوبيت آثار وي باعث شده است‌اين دوران را عصر شكسپير نيز بنامند. از ديگر نمايشنامه نويسان مهم زمان اليزابت و قرن هفدهم مي‌توان به بن جانسون (Ben Jonson) و كريستوفر مارلو (Christopher Marlowe)‌و جان وبستر (John Webster) را نام برد

برای کسب اطلاعات بیشتر با شماره های زیر تماس حاصل فرمائید:

26200783

26200784

دیدگاه خود را ثبت کنید

کارشناسان ما در اولین فرصت پاسخگوی شما خواهند بود